ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්, කොලූ, වර්ගවාදියෝ සහ හැකිං

මේ ලේඛකයා බ්ලොග් කෙරුවාවෙන් ඈත් වී සිටියේ ඇත්තටම ලියන්නට තරම් දෙයක් නොතිබුනු නිසා. මේක කුජීත වී ඇති එජාපයෙන් හෝ ජවිපෙන් කාටවත් තර්ජනයක් නැති මොහොතක්. බොහෝ දේවල් ඇන ගන්නා ගමන් වුනත් මහින්දත් යම් තරමකට හරි පාරේ යනවා. ඒ වගේ මොහොතක කාටවත් නිකන් මතවාදීව මුක්කු ගහන එකේ තේරුමකුත් නැහැ. එවැනි මොහොතක දේශපාලනය කතා කිරීමත් එක අතකින් විහිළුවක්. එහෙම වුනත්, ලේඛකයා බ්ලොග් කියවීමෙන් මිදුනේ නැහැ. මේ ලිපිය ලියන්නට සිතුනේ, බ්ලොග් කිහිපයක් “හැක් කිරීම” වටකොට ගෙන ගොඩ නැගී ඇති නරනාටකය දැකීමෙන් පසුවයි.

කලින්ම එක දෙයක් කිව යුතුයි. මේ කතිකාවතේ ඇති එක බ්ලොගයක් හෝ යම් කිසිවකු අතින් ඇත්තටම “හැක්” කරනු ලැබ ඇති නම්, මේ ලේඛකයා ඒ ක්‍රියාව කොන්දේසි විරහිතව තරයේ හෙළා දකිනවා. මොන පිස්සාගේ හෝ මෝඩයාගේ උනත් මහන්සියෙන් පවත්වාගෙන යන දෙයක් වෙන කෙනෙකු විසින් කඩාකප්පල් කර දැමීම වැරදි වැඩක්. අනෙක් අතට, ඇත්තට හෝ බොරුවට සිංහල ජාතිකත්වය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ඇතැමුන් ගේ අදහස් ලේඛකයාට අනුව නම් ගැලපෙන්නේ රජ කාලෙට. ඒ නිසා මේක කවුරුන් හෝ සුද්ද කිරීමට කරන කතාවක් නොවේ.

මේ වන විට විවිධ හේතුන් මගින් නවතා දමා හෝ බලෙන් නවතනු ලැබ ඇති බ්ලොග් අතරින් වරකට දෙවරකට වඩා මේ ලේඛකයා ගොඩ වැදී ඇත්තේ බ්ලොග් දෙකකට පමණයි. ඒ, ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස් සහ කොලූ ගේ බ්ලොග්. සංගබෝධි, මොහොමඩ් හෝ පිස්සාගේ පලා මල්ල කියවීමට මේ ලේඛකයාට කාලයක් නැහැ. කොහොමත්, සිංහල දේශපාලන බ්ලොග් වල, ලංකා ඇකඩමික් වෙබ් අඩවියේ හෝ ඩිෆෙන්ස් වයර් අඩවියේ ඇති වුනු ආකාරයේ සීරියස් සංවාද ඇති වුනේ කලාතුරකින්. ඉහත කී අඩවි වල කතා කළ සිංහල සහ දෙමළ ජාතිකවාදීනුත් අනෙකාට “ජාතිවාදියා”, “ත්‍රස්තවාදියා” වැනි යෙදුම් යොදා ගත්තත්, සාමාන්‍යයෙන් ගත් කල තමන්ගේ ප්‍රතිවාදීන් ගේ මූලික තර්ක ගැන වත් හරි අවබෝධයක් තිබුණා. එහෙත් අපේ සාකච්ඡාවට බදුන් වන අඩ්වි වල බොහොමයකට තම ප්‍රතිවාදීන් ගැන තිබුනේ අති සරළ රේඛීය දැක්මක්.  කමෙන්ට් දාන පුංචි මල්ලිලා වගේම අංකල් ලා ට පවා තිබුනේ සියළුම ජාතිකවාදීන් වර්ගවාදීන් සහ මෝඩයන් බවත්, තමා එහෙම නැති බුද්ධිමත් පිරිසක සාමාජිකයකු බවත් වගේ හැගීමක්.

උදාහරණයක් හැටියට බහුතරයක් සරත් ෆොන්සේකාට කඩේ ගිය මෙම අඩවි වල පාඨකයන් සිතුවේ තමා මාර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, ජනතා වාදී අවංක බලවේගයක කොටසක් බවත්, මහින්දට කැමති උන් දූෂනයට භීෂනයට වගේ වගක් නැති උන් බවත්. (අවසාන විග්‍රහයේදී ටැබූ කඩේ ගියේ ෆොන්සේකාට. මහින්ද පරාජය කිරීමට ෆොන්සේකා ජවිපෙ සහ එජාපය සමග එක් වීම ගනදුරු මැදියමක අරුනැල්ලක් වශයෙනුයි ටැබූ අවසාන මොහොතේ දැක්කේ. මෙයින් කියවෙන්නේ එදා මහින්ද පරාජය කර ෆොන්සේකා දිනුවා නම් ටැබූට අනුව එය ධනාත්මක ප්‍රතිඵලයක් බවයි. වික්‍රමබාහුට චන්දය දුන්නා යයි කීවේ අවංකව නම් ටැබූ සිය බ්ලොගයෙන් කළ යුතුව තිබුනේ අනෙක් අයත් වික්‍රමබාහුට චන්දය දිය යුත්තේ ඇයි දැයි කීමයි.)

ටැබූට සාපේක්ෂව කොලූට එතරම් ලොකු පාඨක  පිරිසක් හිටි බව මේ ලේඛකයා හිතන්නේ නැහැ. ටැබූ ගේ අඩවියේ ඉහත කී පරිදි බුද්ධිමය සංවාදයක් ඇති නොවන්නට, ඇත්ත විවේචන කෙරෙහි ටැබූ පෙන්වූ අධිකාරිවාදී, තක්කඩි සහ  සහ සංවෘත ක්‍රියා පටිපාඨිය ත් හේතු වන්නට ඇති. ඒ අතින් බියොන්ඩ් ද ෆ්රේම් ටැබූට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියෙක්. බියොන්ඩ් ද ෆ්රේම් පාඨකයන් තවමත් බහුතරයක් වන්දිභට්ටයන්ට සීමා නොවන්නේ ඒ නිසා විය හැකියි.

මෙයින් කොලූ ගේ ලියමන නැවතුනේ ඇයි දැයි කොලූ වත් හරියට කියන්නේ නැහැ. මේ ලේඛකයා වරක් හෝ දෙවරක් කොලූ සමග සංවාද වලට එලඹී තිබුනා. ලේඛකයාට හිතුනු අන්දමට නම්, මතවාද වල මොන ප්‍රශ්න තිබුනත්, කොලූ අඩු ගනනේ තමා කඩේ යන බටහිරයන්ගේ මතුපිට සංවර කම වත් පුළුවන් තරමින් පවත්වාගෙන යාමට තැත් කළ අයෙක්. අනෙක කොලූ මොන මොහොතක වත් විවාදයක් තගරි වලින්, මාන්නක්කාර කතා වලින් හෝ තක්කඩි පැන යාම් වලින් මග හරිනු ලේඛකයා දැක නැහැ. ජාතිකවාදය ගැන කෙසේ වුවත් කොලූ ගේ අනෙක් සමහරක් අදහස් වලට ලේඛකයා එකඟයි.

ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස් ලේඛක ටැබූ මේ ලේඛකයාගේ විවේචනයට නිතර පාත්‍ර වුනු අයෙක්. ලියූ දැයින් මෙන්ම මතවාදී ප්‍රතිවාදීන් කෙරෙහි මෙන්ම තමාගේම බයාදු ඇම්බැට්ටයන් කෙරෙහි හැසිරුනු ස්වභාවයෙනුත් ටැබූ පෙන්නුවේ අර අන්දමේ හැදියාවක් නොවේ. ඔහු ලේඛකයාගේ විවේචනයට පාත්‍ර වුනේත් මහා පොරක් මෙන් පෙනී සිටියදී භාවිතාවෙන් පෙන්නූ ලුම්පන් හැසිරීම් නිසා. ඒ ගැන මේ බ්ලොග් අඩවියේ අවැසි තරම් සඳහන් වී ඇති නිසා නැවත මතක් කිරීමට ලේඛකයා කරදර වන්නේ නැහැ.

“කුඩු ලාල්” සම්බන්ද සිදුවීම මුළ දී බලන විට ලේඛකයාට සිතුනේ වෙනම දෙයක්. ඔහු සිතුවේ ටැබූ සිය නමින්ම කුඩු ලාල් ගේ ශෛලිය අනුගමණය කළේ හුදෙක් අලංකාරෝක්තිය (rhetoric) සඳහා බවත්, කනිශ්ක දිල්ෂාන් එය වරදවා වටහා ගත් බවත්, නිකරුනේ වුවත් සිද්දිය වැරදියට අර්ථකථනය වීමෙන් ඇති විය හැකි හානිය සලකා ටැබූ ඉතිරි පෝස්ටයන් පළ කළ බවත්. මේ මතයේ ලෙඛකයා දැන් නම් නැහැ. (නැත්තේ, “සිංහල වර්ගවාදීන්” විසින් ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස් “හැක්” කර ඇති බවට නිගමණයකට පැමිණ ඇති නිසා නොවෙයි, වෙනත් හේතු නිසා.) අනුන්ට තමාගේ නමින් කමෙන්ට් කිරීමේ හැකියාව ගැන කතා කළත් ටැබූ මේ වන තෙක් මුල් කමෙන්ටුවේ වගකීම ප්‍රතික්ෂේප කරනවා ලේඛකයා දුටුවේ නැහැ. සමහර විට මග හැරුණා විය හැකියි. නැත්නම්, ඒ නිගමනය සරළව ගම්‍යමාන (implied) බව ටැබූ සිතුවා විය හැකියි. කොහොම වුනත්, බියොන්ඩ් ෆ්රේම් ට හැකියි මේ “ව්‍යාජ” ටැබූ කමෙන්ටුව කළ IP ලිපිනය ප්‍රසිද්ධ කරන්න. අනුන්ගේ අනන්‍යතාවයක් හොරා ගන්නට තැත් කළ හොරෙකුගේ අනන්‍යතාවය පරෙස්සම් කිරීමේ තේරුමක් නැහැ. අනෙක් අතට, අන්ත පක්ෂග්‍රාහියකු වන බියොන්ඩ් ෆ්රේම් මෙතනදී අවංකව ක්‍රියා කරතැයි සිතීමත් නුවනට හුරු නැහැ.

දැන් හැක් කිරීමේ ප්‍රශ්නය.

හැක් කරන්න ඇහැක් ද?

එතරම් උගතුන් නොවන බව පෙනෙන පිස්සා, මොහොමද් හෝ සංඝබෝධි කෙසේ වුවත්, විශ්ව විද්‍යාල අද්‍යාපනයක් ලබා ඇති සහ අන්තර්ජාලයේ පදම් වී ඇති ටැබූ අන්තිම සරළ මුර පදයක් (password) යොදා ගනී යයි සිතුම අමාරුයි. අනෙක, මේ “හැක්” වුනු බව කියන බ්ලොග් අඩවි සියල්ල “හැක්” වී ඇත්තේ සාපේක්ෂව කුඩා කාල පරාසයක් තුලයි. මෙතරම් ලේසියට තම සතුරන්ගේ වෙබ් අඩවි “හැක්” කිරීමට “සිංහල බෞද්ධ ගෝත්‍රවාදීන්ට” හැකියාවක් ඇතැයි සිතීම අනවශ්‍ය ගෞරවයක්. අනෙක, අනෙක් අයගේ කෙසේ වුවත් ටැබූ ගේ බ්ලොග් අඩවියත්, ඊමේල් ගිනුමත් දෙකම හැක් වී ඇති නිසා පෙනෙන්නේ “හැක්” කළවුන් වර්ඩ්ප්‍රෙස් වල දුබලතාවක් (exploit) යොදා ගත්තා විය නොහැකි බවයි. “ආරක්ෂක හේතු” සහ “නිර්නාමිකතාවය ආරක්ෂා කර ගැනීම” ගැන මෙතරම් මොර දෙන ගමන් ම එකම මුර පදය අඩවි දෙකටම භාවිතයට තරම් ටැබූ වුනත් මෝඩයකු වෙතැයි ලේඛකයා සිතන්නේ නෑ.

ලේඛකයාගේ අදහස නම් මේ “හැකිං” සිදුවීම් කිහිපයේ බොහෝ විට එකිනෙකට සෘජු සම්බන්ධයක් නොතිබුනා විය හැකි බවයි.

“අපි” සහ “උන්” තර්ක ඔට්ටු “අපි” ට විතරයි

අන්තර්ජාලයේ “සිංහල බෞද්ධ” මතවාද කතා කරන සියල්ලන් සමගම ලේඛකයාට එකඟතාවක් නැහැ. එහෙම වුනත්, මේ සිද්ධියේදී ටැබූ සහ ඔහුගේ ඇම්බැට්ටයනුත්, ඇතැම් මද්‍යස්ත කියවන්නනුත් “සිංහල / බෞද්ධ” “ගෝත්‍රවාදීන්”ට බැන අඬ ගසන්නේ නිකම් හැක් කිරීම බලන් හිටියා වගෙයි. කිහිප දෙනෙක් උඩ පැනපු පමණින් තමාගේ බ්ලොගය හැක් කිරීමට වගකීම එක කුලකයකට පැවරීම විහිලුවක්. මෙන්න ටැබූ එක තැනක බණ කියන හැටි:

නමුත් සිංහල වර්ගවාදීන්ට ටැබූද එකය. Beyond Frame ද එකය. ඇට මැස්සාද එකය. පුලස්තිද එකය. w3lanka ද එකය. රාමචන්ද්‍රද එකය. මේ අය අතර ඇති දැවැන්ත මතවාදී වෙනස්කම් මොවුනට නොපෙනේ. මන්ද මේ කිසිවකුත් ඔවුන්ගේ ඊනියා සිංහල බෞද්ධත්වයට ඩීසල් ගැසීමට නොයන නිසාය. එනිසා කුඩු ලාල් නමින් ලීවේ ටැබූ බව කියන්ට මොවුනට ඉතා පහසුය. ගෝත්‍රවාදීන්ගේ ලෝකය ඩිජිටල් ලෝකයකි. එක්කෝ ‘අපි’ය. එක්කෝ ‘උන්’ය. එසේ හෙයින් මොවුන් තව ටික දවසකින් ඇනෝනිමසයාගේ බ්ලොග් එක ලීවේද අජිත් පැරකුම් ජයසිංහය කීවොත් අපි පුදුම නොවෙමු.

මේ ‘අපි’ සහ ‘අනෙකා’ ගැන කතාව, X-කණ්ඩායම වගේ අය විසින් ප්‍රචලිත කරනු ලැබ, සාමාන්‍යයෙන් ජාතිකවාදීන්ට එරෙහිව පිළිමලුන් විසින් යොදා ගන්නක්. නමුත් මේ අඩවියේ මීට පෙරත් කතා කර ඇති පරිදි, මෙහෙම cliche නිතර යොදා ගන්න ඊනියා ප්‍රබුද්ධයන්, ඔලුවේ මොනවද ඇතැයි කියන ඉස්සන්ට දෙවැනි නැහැ: නැතිනම්, ඇත්ත භාවිතයෙන් මේ “වර්ගවාදීන්” ට වඩා තමාගෙ කිසිම වෙනසක් නැති බව පෙනෙයි. උදාහරණයක් හැටියට,

මෙහෙම ‘අපි’ සහ ‘උන්’ ගැන කතා කරන ටැබූටත්, ඇම්බැට්ටයන්ටත් පෙනෙන්නේ නැහැ ටැබූ, Beyond the Frame, පුලස්ති සහ w3lanka හි පරා එක අයෙකු අතින් විවේචනය වූයේ නම්, ඒ, අනෙක් වෙනස් මත කෙසේ වෙතක් මොවුන් දරන සමාන මත හේතු කොට ගෙන බව. එහෙම නැති නම් ටැබූ හිතන්නේ එවැනි සාමාන්‍යකරණයක් මහා වැරැද්දක් හැටියටයි. ඒ ටැබූ ම හැබැයි සියළුම අන්දමේ විවේචකයන් එක මිටියට ගෙන “සිංහල වර්ගවාදීන්” හෝ “ගෝත්‍රවාදීන්” ලෙස නම් කර, ඇසින් දුටුවාක් මෙන් වෙබ් අඩවි “හැක්” කිරීමේ චෝදනාවට ඔවුන් වැරදි කරුවන් ද කරන්නේ කිසිම පැකිලීමක් නැතිව.

පසුගිය සති කිහිපය මුළුල්ලේ විවිධ උපක්‍රම මඟින් සිංහල වර්ගවාදීන්ට ඔවුන් සතුරන් සේ සැලැකූ බ්ලොග් පහක් back to back නිහඬ කරන්ට හැකිවී තිබේ. (මේ බ්ලොග් පහ සමාන බවක් හෝ ඒවායේ අන්තර්ගතය සමාන බවක් මින් අදහස් නොවේ. ඒවායේ වූ එකම සමානත්වය ඒ පහම එකම සිංහල වර්ගවාදී කල්ලියක වෛරයට බඳුන් වූ ඒවා වීමයි.) සබැඳිය

මේක හරියට නිකන් “සිංහල වර්ගවාදීන්” කියන එක අර්තකථනය වන්නේ අන් මත යටපත් කිරීම උඩ වගේ. එහෙම නම් ඉතින් ප්‍රභාකරනුත් සිංහල වර්ගවාදියෙක්. වාරණයට විරුද්ධ මිගාර දොස්තර ටැබූ කියන අන්දමට “වර්ගවාදියෙක්” වෙන්න බැහැ.

මේ ‘අප’ සහ ‘අනෙකා’ ගැන පතුරු ගහපු කතාව නම් මතක හැටියට කොලුවාත් නිතරම යොදා ගත් එකක්. ඒ, සිංහල ජාතිකවාදීන් ගැන අති සරළ සාමාන්‍යකරන මතවාදයක සිටිමින් මයි.

තව තැනක ටැබූ කියන්නේ මෙහෙම කතාවක්:

මේ බ්ලොග් පහෙන් හැම එකක්ම, එකින් එක නිහඬ වූ මොහොත මේ වර්ගවාදීන් විසින් තම වර්ගවාදී අඩවියෙහි බ්ලොග් සටහනක් යොදා ම්ලේච්ඡයින් සතුරු ගමකට ප්‍රහාරයක් එල්ල කළායින් පසුව සතුරන්ගේ හිස් අතැතිව ගිනි මැළය වටා නටා සතුටු වන ආකාරයට සතුටු වී ඇත. සබැඳිය

මෙහෙම නටනවා මේ ලෙඛකයා නම් දුටුවේ නැහැ. ඇතැමෙක් ටැබූ/කුඩු ලාල් සිද්ධිය ගැන කියා සිනා සෙනුත්, ටැබුවා ඒ සිද්ධියෙන් ගැලවීමට “හැක්” කිරීමේ සිධිය යොදා ගත් බවට චෝදනා කරනුත් නම් පෙනුනා. කොහොම වෙතත්, විරුද්ධවාදියෙක් ට කරදරයක් වූ විට සිනහසෙන කිහිප දෙනෙක් හොයා ගන්න බැරිවෙන්නට, සිංහල බ්ලොග් අවකාශය බුදු වී නැහැ. මෙහෙම නම් ඉතින් මර්වින් සිල්වා රූපවාහිණියේදී ගුටි කනු දැක සතුටු වූ සියල්ලන්ම මර්වින් සිල්වාට පහර දුන් අයගේ කල්ලියක විය යුතුයි.

අනෙක, හුදෙක් තමාට විරුද්ධ දේශපාලන මතයක් පුද්ගලිකව දැරූ පමණින් මිගාර දොස්තරයා ගැන වෛද්‍ය සභාවට පැමිනිලි කර පටි ගැලවිය යුතු බව හෝ ඊට සමාන අදහස් ටැබූ පළ කලේ එක වතාවක් නොවේ. මේ, මිගාර දොස්තර, තමාගේ පුද්ගලික මතවාද සිය රාජකාරි දිවියේ තීරණ සමග පටලා ගන්නා බවට කිසිම සාක්කියක් නැති විටදීයි. මිගාර දොස්තර ගැන එහෙව් පුද්ගලික වෛරයක් තිබූ ටැබූ දැන් වයින් වී ඇත්තේ තමාගේ අඩවිය “හැක්” වීම ගැන කිහිප දෙනෙක් හුරේ දැමූ එකටයි!! (රාජකාරි ගැන කතා කරන්නේ නම්, මිගාර දොස්තර ගේ රාජකාරි සදාචාරය ගැන හොයන්න යන ටැබූ, තමාගේ මිතුරකු රාජකාරි බලතල යොදාගෙන ශිෂ්‍යාවක ලිංගිකව සූරා කනු ඇස් පනා පිට දැක දැකත් ඒ පිලිබඳව කළේ කුමක් දැයි අසන්නට වෙනවා) [මිගාර දොස්තරයා මෙම ලේඛකයාට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති බව කිව යුතුය. ]

නැවත ඇරඹුම

කොහොම වෙතත්, උවමනාවක් ඇති නම් බ්ලොග් අඩවිය නැවත පටන් ගන්නට ටැබූට බැරි ඇයි දැයි කියන එක ප්‍රශ්නයක්. එක වරක් හැක් කළ පමණින් ඊලඟ වරත් හැක් කළ හැකි බව කීම මෝඩ කතාවක්.

ඉන්පසු අවදානම (including personal risks) බෙහෙවින් ඉහළ ගොස් ඇති අතර (ඉහත වෛරී කමෙන්ටු කියැවීමෙන් පමණක් ඒ ගැන අවබෝධයක් ඇති කර ගත හැකිය.) ආරක්ෂක පියවර පිණිස අප වැය කළ යුතු කාලයේද වැඩි වීමක් ඇතැයි වේය අපේක්ෂා කළ හැකිය. ඊ-මේල් ගිණුමෙහි සිට අප පටන් ගත යුතුය. එසේම පැරණි, කාටත් මතක තිබුණු ලිපිනය වෙනුවට නව ලිපිනයක් තෝරා එය සින්ඩි වලින් ලබන අනුග්‍රහයක් නැතිව ජනප්‍රිය කරවිය යුතුය.

මේ, සින්ඩි “කිහිළි කරු” අවශ්‍ය දුර්වලයන්ට බවත්, සැබෑ දක්ෂයන්ට සින්ඩි වලින් පලක් නැති බවත් කී ටැබූ ම ද? අනෙක ටැබූ වෙනත් බ්ලොගයක් පටන් ගත්තොත්, එය ප්‍රචාරණයට හෝ “ජනප්‍රිය කරවීමට” අලුතෙන් සින්ඩි අවශ්‍ය නොවන බව සරල සත්‍යයක්.

අනෙක ඊමේල් ලිපිනයක් සහ වර්ඩ්ප්‍රෙස් බ්ලොගයක් යන දෙකම අලුතෙන් හදා ගැනීමට යන්නේ පැය බාගයකටත් අඩු කාලයක්. මේක ටැබූ සතියකට බ්ලොග් අඩවිය වෙනුවෙන් ගත කළ කාලයෙන් දහයෙන් පංගුවක් වත් නොවන්න පුළුවන්.

ඉතින් ටැබූ මේ වැල් වටාරම් තර්ක ගෙනෙමින් බ්ලොග් එක නැවත පටන් ගැනීමෙන් මග හරින්නේ ඇයි? මේ කියන කොල්ලන් බල්ලන් දැමූ කමෙන්ටු ඇත්තටම පුද්ගලික තර්ජනයක් ඇති කරන අන්දමේ “වෛරී” කමෙන්ටු හැටියට ගනන් ගන්නා කෙනෙක් බ්ලොග් අඩවිය හැක් වන තුරු ලිවීම නැවැත්වූයේ නැත්තේ මන්ද යන්න ලේඛකයාට නම් ගැටළුවක්. විමල් වීරවංස, මර්වින් සිල්වා වැනි පහසු ඉලක්ක වලට තම පාඨක පිරිසෙන් බහුතරයකට ගැලපෙන කුනු රසින් ලිපි සැපයුවාක් මිසක් කලාතුරකින් මිස ගැඹුරු දේශපාලනයක් කතා නොකළ ටැබූ බලවතෙකු විසින් “තර්ජනයක්” ලෙස සැලකිය හැකි බව මේ ලේඛකයා නම් සිතන්නේ නෑ. මර්වින් සිල්වා අතුරු දැලේ සිදුවීම් ගැන උනන්දු බව වත්, විමල් වීරවංස තම විරුද්ධවාදීන් සොයා මර්දනය කරන බව වත් මෙතෙක් වාර්තා වී නැහැ. කොහොම වෙතත් කොළුවා මෙන් ටැබූ ද පුද්ගලික හේතු උඩ බ්ලොග් ලිවීම නවතන්නේ නම් එය ටැබූ ගේ පුද්ගලික තීරනයක්. බ්ලොග් අඩවි හිතුනු වෙලාවට පටන් ගැනීමේත්, හිතුනු විට නැවතීමේත්, ලිවීමට නොහිතෙන විට නොලියා සිටීමේත් වරදක් ලේඛකයා දකින්නේ නැහැ. ලේඛකයාට නම් සිතෙන්නේ “අසන්නන්ගේ බලවත් ඉල්ලීම පිට” තව ටික දවසකින් ටැබූ බ්ලොග් ලිවීම පටන් ගනු ඇති බවයි.

තිරය පිටු පස

මෙහෙම කතාවක් ඇත්තට වුනා වෙන්නත් පුළුවන්, නොවෙන්නත් පුළුවන්:

එක්තරා කතිකාචාර්ය වරයෙක් (H කියමු) තවත් එක්තරා කතිකාවාර්ය වරයෙකු (R කියමු) ගේ ෆේස්බුක් පිටුවක, ටැබූ හැක් කිරීම ගැන ඇතිවන සංවාදයක, “සිංහල ගෝත්‍රවාදීන්” ට අම්ම මෝ නැති වෙන්න බනිනවා හොඳ සුද්ද සිංහලෙන්, ඇඟේ මයිල් කෙලින් වෙන්න. කියවන මිනිස්සුන්ට හිතෙන්නෙ අම්මප මූත් කතිකාචාර්ය කෙනෙක් ද කියල. ටිකකින්, R කමෙන්ට් එකක් දානව, ඒ කමෙන්ට් එක දැම්මෙ H නෙවෙයි, එයාගෙ ෆේස්බුක් ගිනුම හැක් කර ඇති බවයි පෙනෙන්නෙ කියල. මේ කතාව නිකන් අභව්‍යයි වගෙ ද?

මෙහෙම කතාවක් නම් ඇත්තටම වුනා:

දනුන තිලකරත්න නමින්, සරත් ෆොන්සේකා මහත්තයගෙ පටි රෝල් වෙන අන්දමේ මෝඩ කතාවක් හයිකෝප් වෙබ් අඩවියෙ පළ වුනා. ටිකකින් ලංකාටෲත් වෙබ් අඩවිය කියනව, හයිකෝප් වෙබ් අඩවිය “හැක් කර ඇති” බව. මගෙ හිතේ අදටත් එහෙම මයි.

එහෙම බලන් යන කොට “සිංහල වර්ගවාදියොත්” මාර හැකර් ලා!!

විමල් වීරවංසගේ දුව කෑම නොකෑම සහ තවත් කතා

විමල් වීරවංස ගේ උපවාස විහිළු රංගනය මේ වන විට හමාර වෙලා.

ගිණි කෙළි වලටද ඇතැම් විට ජොලියට එහා ගිය හේතු ඇත. source: wired.com

කොහොමත් බටහිර කන්සර්වේටිව් හෝ ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අර්ථයකින් ගත්තත් පාරාජිකා වී ඇති බෑන් කී මූන් නැමති රූකඩ චරිතයේ ක්‍රියාව සම්බන්ධයෙන් විරෝධය දැක්විය යුතු බව වෙනම කාරනයක්. මේ සම්බන්ධයෙන් වැඩි දුර ලීමට ලේඛකයාට වුවමනාවක් නැහැ; මේ වන විට ඒ සම්බන්ධයෙන් අවශ්‍ය තරම් ලියවී තිබෙනවා; එජාපයත් මූනිච්චාවට හෝ මූන් ගේ ක්‍රියාවට විරුද්ධයි;  වෙන කිරීමට දෙයක් නැති කමට එජාපයම කියන දේ කියමින් හෝ රාජපක්ෂට එරෙහි වීමට සිදුවී ඇති ජවිපෙත් එහෙමයි. (රාමචන්ද්‍ර නම් අඩු ගනනේ ජවිපෙ දේශපාලන ස්ථාවරයට වඩා තරමක් හෝ එලිපිට “ධනපති ආණ්ඩු විරෝධී” උත්සාහයක් දැරීම තුල අඩු ගණනේ ප්‍රායෝගිකව සංගත තැනක ඉන්නවා. මූලධාර්මිකව රාමචන්ද්‍ර පතුරු ගැසීමට හෝ අවශ්‍ය නම් කිසිවකුට පුලුවන් වී ඇත්තේ මේ අවංක කම නිසා;  ලේඛකයා රාමචන්ද්‍රගේ ක්‍රියාව ඒ සම්බන්ධයෙන් අගය කරනව. ජවිපෙට මේ කරුණු හෝ ඒ වචන චන්ද රැස්වීම් වල කීමට බැරි වීම ම ජවිපෙ වර්තමාන දේශපාලන කුහක බවට සාක්කියක්.)

කෙසේ වෙතත්, වීරවංස ගේ සිල්ලර නාටකයෙන් ඇති වූ පලදායී ප්‍රතිඵලයක් නැති බවයි ලේඛකයා ගේ හැඟීම. ඕනෑ දෙයකට වීරවංසගේ මවත්, බිරිඳත්, දරුවන් බැරිනම් කුලය වත් ඇද ගන්නා ඊනියා ලිබරල්වාදී, තමා හරි පොෂ් බව තමා ම සිතා සිටින ගමන් කට ඇරියොත් ගොඩේ කම පෙන්නන පඩංගු උගතෙකු ගේ ලිපි වලට ප්‍රතිචාරයක් දැක්වීමට ඇති වූ පෙළඹවීමද එතරම් විශාල නොවුනේ ඒ නිසා. කෙසේ වෙතත්, මාලින්ද සෙනෙවිරත්න සහ නලින් ද සිල්වා වැනි උදවිය ද විමල් වීරවංස හේදීමට ඉදිරිපත් වීම තුල ,මේ පිලිබඳව ලේඛකයාට ඇති සරල ප්‍රශ්න කිහිපයක් කතා නොකරම බැහැ.

“සුද්දන් අප ගැන වරදවා සිතන නිසා අප මෙසේ මෙසේ නොකළ යුතුය” සිතන ආකාරයේ යූඇන්පී ලිබරල් හීන මානයක් ලේඛකයාට නැහැ. මේ තර්කය සැබෑ නම්, 2005 වන විට රනිල් යුද්ධය ගැන සිටි නපුංසක ස්ථාවරය මේ වන විටත් නිවැරදි වෙන්න ඕනා; මහින්ද රාජපක්ෂ කොටින්ට විරුද්ධව කළ යුද්ධය කිසි දිනෙක නොකළ යුතුව තිබුනා.  පලක් ඇති සුද්දන් රටක් ගැන තීරන ගන්නේ රූපවාහිනී පුවත් බලා නොවේ.  කෙසේ වෙතත්, ජාත්‍යන්තරව තමාගේ ඇති අල්පේශාක්‍ය (insignificant) බව, ප්‍රසිද්දියේ ඩෙඟා නැටීමට ලයිසමක් නොවේ. ඒ අතින්, යකුන් නැටවීමේ, දුම්මල ගැසීමේ, කාර් වලට ගිණි පිඹීමේ මෝඩ වැඩ වල තිබුනේ, රනිල් වික්‍රමසිංහ-රෝසි සේනානායක කල්ලියේ වලං පොලවේ ගසන, හෝන් ගහන උද්ඝෝෂන වල පන්නයේ බලාපොරොත්තු සුන් වූ අර්ථවිරහිත භාවයක්. උද්ඝෝෂනයක් කුමක් වුවත් එයට ඉලක්ක ශ්‍රාවක පන්තියක් (target audience) සිටිය යුතු යි; ඒ පන්තියට විකාරයක් ලෙස පෙනෙන්නට කරන උද්ඝෝෂනයක්, පටන් ගැන්මේදී ම අර්ථ විරහිතයි. සුද්දන්ට බය නොවිය යුතුව තිබුනත්, උද්ඝෝෂකයන් නිකන්ම සිල්ලර විකටයන් ලෙස පෙන්වා දීම ට විරුද්ධවාදීන්ට පහසු කිරීම තකතීරු කමක්.

“කිතුල් ගහක් යට ඉඳන් කිරි බිව්වත් හිතන්නේ රා බොන බවයි” කියා උපමාවක් තියෙන්නේ කට කහනවට නොවෙයි.  උද්ඝෝෂනය දකින අමුත්තෙකුට “මේක නම් පිස්සු විකාරයක්” කියා හිතෙනවා නම් උද්ඝෝෂනයට හේතු වූ ඇත්ත කාරනය මොකක් දැයි හිතන්න පෙළඹෙන්නේ නැහැ. විමල් ගේ උද්ඝෝෂනය තුල තිබූ විකාරරූපී ස්වභාවය උද්ඝෝෂනයටත් වඩා ලොකු වීම නිසා විරුද්ධ වාදීන්ට ඉඩක් ලැබුණා, ප්‍රධාන කරුණ අමතක කොට අර විකාර රූපයෙන් හදා ගත් පඹයකුට ගහන්නට.

විමල් ගේ වගාඩම්බර, නලින් ද සිල්වා මොනවා කීවත් කළ යුතුව තිබූ උද්ඝෝෂනයක තිබිය යුතුව තිබූ ලක්ෂන බව ලේඛකයා නම් හිතන්නේ නැහැ. “බන් කී මූන්, උඹ හිතන ඒව මෙහේ කරන්න හම්බ වෙන්නෙ නෑ” වගේ ගිරිය යටින් කළ කෑ කෝ ගැසීම් ලේඛකයාට මතක් කළේ, ෆොන්සේකා හිරේ දැමීමට එරෙහිව කළ හුදෙකලා ජවිපෙ උද්ඝෝෂනයේදී සෝමවංස අමරසිංහ කළ වියරු කතාව. උපදේශක කමිටුව හකුළා ගත්තොත් මිස ආයේ සක්කරයා ආවත් නොනැගිටින බවට දෙන සහතික, ප්‍රචාරක වශයෙන් වාසි සහගත ඒවා නොවෙයි: විශේෂයෙන්ම දින කිහිපයකින් තමාගේ “මාරාන්තික” උපවාසය අවසන් වන බව තමා ම දන්නවා නම්. ඒ නිසා නලින් ද සිල්වා ගේ “I am sure that Wimal Weerawansa by his fast attracted many young people to the national movement, and we in the movement should be thankful to him at least for that.” වගේ කියමන් වල ඇත්තක් තිබෙනවාද කියන එක ලේඛකයාට නම් සැකයි. ඒ කියන්නේ එතැන පිරී සිටි සෙනග ගැන නම්, වැඩක් නැතුවට සතියේ දවසක ඔහොම දේකට එකතු කරගන්න පුලුවන් උන් නම් යූඇන්පී රැස්වීම් වලටත් එනවා. (මේ ඊනියා ජාතික “ප්‍රබෝධය”, බෞද්ධ “ප්‍රබෝධය” ගැන ජාතිකවාදියකු වුවත් ලේඛකයාට නම් ඇත්තේ, —ලිබරලුන්ට සම්පූර්නයෙන් වෙනස් හේතු මත වුවත්— සංශයවාදී මතයක්. ඒක ගැන වෙනම කතා කළ යුතුයි)

දැන් වුනේ කුමක් ද? බැන් කී-මුන් ට මිස සක්කරයාටවත් නවත්තන්නට බැරි බව කී උපවාසය, අන්තිමට දුව අඬන බව කියා නැවැත්වීමයි. ඒක ලැජ්ජා නැතුව පලිප්පු දමමින් ඉදිරිපත් කරන්නේ ආණ්ඩුවේ පත්තර වලින්ම නිසා බොරුය කියන්නත් බැහැ. නලින් ද සිල්වා කියන්නේ මෙහෙම කතාවක්: “These commentators were telling us that everybody knew that Wimal was not going to die and was waiting for the President to come with orange juice or thambili water. I am not sure whether the act of the daughter of Wimal Weerawansa was also in the script as I have not been able to get a copy of it.” මේකෙන් කියන්නේ දුව ගේ ක්‍රියාව දරුවෙක් නිසා කපටි කමින් කළ දෙයක් නොවන බව දැයි පැහැදිලි නැහැ. කොහොම වෙතත්, තමා උපවාසයකින් මැරෙන්න යන විට දුවට දුක සිතෙනු ඇතැයි සිතීමට විමල් වීරවංස නොවෙයි ඕනෑම තාත්තා කෙනෙකුට මොළයක් තිබිය යුතුයි. ඒක නිසා දුවට දුක හිතුනු පලියට උපවාසය නැවැත්වූ බව කීම විහිළුවක්; දුවගේ පනිවිඩය පියාට ගෙන ගිය පියන් වැඩේ කළේ රටේ ජනාධිපති වීම වෙනම කතාවක්.   (අනෙක් අත‍ට, දුව නිසා නොව ජනාධිපති කී නිසා උපවාසය නැවතූ බව කීමත් සිල්ලර විහිළුවක් වන්නේ, විමල් ගෙන් රාජපක්ෂ එහෙම දෙයක් ඉල්ලා සිටීම මොන මොහොතේ හෝ අනිවාර්යයෙන් සිදු වන දෙයක් නිසා. එහෙම නම් විමල් කර ඇත්තේ, උපවාසයට හාන්සි වී, ගලවා ගැනීමට ජනාධිපති මොන වෙලේ හෝ එන තුරු ඔහේ බලාගෙන ඉඳීමයි.)  ඒ නිසා, සිල්වා තුමා කියන විදියට නොමැරෙන බව දැන දැනම උපවාස කළා වුනත්, ඒ කළේ කුමක් හෝ මතවාදයක් තල්ලු කිරීමට වුනත්, ඔයිට වඩා හොඳ තිර රචකයෙකුට වැඩේ බාර දෙන්නට ඉඩ තිබුනා. හරය එකම වීම වෙනම කාරණයක්: “කොහොමත් අපේ ඇඳුම් වලට යටින් ඇත්තේ මේ මේ දේවල් බව ලෝකයම දන්නවා” කියන එක හෙළුවෙන් ඇවිදීමට නිදහසට කාරනයක් නොවෙයි.

ඊනියා “මාරාන්තික උපවාස” කරන්නේ ඇත්තටම මැරෙන්නට නොව යම් කිසි දේශපාලන මතයකට ප්‍රචාරය ලබා ගැනීමට බව, මතුපිටින් විහිළුවක් වුනත් දේශපාලන ලෝකයේ සාමාන්‍ය සත්‍යයක්. පඩංගු උගතුන් මේ ගැන කතා කරන්නේ නිකම් තමා හොයා ගත් රහසක් ගානටයි. අනෙක, වීරවංස හෝ මර්වින් සිල්වා වැන්නෙකුට මඩ ගැසීමට නම් කුල මල, අතීත කතා, පවුල් විත්ති ඔක්කොම අදින්න පුලුවන් මේ උගතුන්ට, අඩු ගනනේ කොටි සංවිධානයේ තිලීපන් ගේ “මාරාන්තික” උපවාසය ස්වේච්චාවෙන් කරන ලද්දක් නොවන බවට  ඇතැමුන් තුල ඇති මතය හෝ සඳහන් කිරීමට හැදියාවක් නැහැ. මරාගෙන  මැරෙන බෝම්බ කරුවන් සිය ගණනක් පසුව ඇති කරගත් ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයකට නිකම් ම මැරෙන එක් උපවාස කරුවෙක් වියදම් කිරීම ලොකු දෙයක් නොවන බව මේ උගතා ට පේන්නේ නැහැ. තිලීපන් ගේ උපවාසය ප්‍රභාකරන්ගේ අණ නිසා සිදු වූවක් බවත්, තිලීපන් මිය යාම ඉන්දියන් හමුදාවටත් වඩා වුවමනා උනේ ප්‍රභාකරනට බවත් කියන්නේ ඊනියා සිංහල ජාතිවාදීන් ම පමණක් නොවන බව මේ උගතාගේ විශ්ලේෂක මොළයට නොපෙනුනත්, විමල් වීරවංස වැසිකිලියට ගිහින් “සෙබළුන් සඳහා පිළියෙළ කරන ලද අධිපෝෂණීය චොකලට් බාර්” කෑ හැටි නම් මේ උගතාට බලා හිටියාක් වැනි ප්‍රත්‍යක්ෂ සත්‍යයක්. තවත් ඊනියා විශ්ලේෂකයන් ලෙමන් පෆ් පෙට්ටියක් අල්ලාගෙන කෑ ගැසුවේ නිකම් වීරවංසට කන්නට කඩ වලට දමන අන්දමේ මහා පරිමානයෙන් පැකට් ගනන් ලෙමන් පෆ් අරන් ඇවිත් ඇති ගානටයි. හොරෙන් කන්න උවමනා එකෙක් ඒ වගේ දෙයක් කරාවි දැයි හිතන්න වත් මේ පින්තූර විශ්ලේෂකයන්ට මොළයක් නැහැ — එතකොට නම් විවිධ අන්දමේ දේ ප්‍රවාහනයට එවැනි අපතේ යන පෙට්ටි යොදා ගන්නා බව නොදැනීමට තරම් තොත්ත බබා ලා.

මේ කියන්නේ නිකමට වත් විමල් ඇත්තටම බඩගින්නේ හිටි බව කීමට නොවෙයි. ඇත්තටම කළා වුවත්, පරමාර්ථය සලකන විට ඔතරම් කෙටි කලක් බඩගින්නේ හිඳීම එතරම් අමාරු දෙයක් නොවෙයි. අද බැරි නම් හෙට ශල්‍යකර්මය කරාවි යයි සිතමින්, ඒ නිසා දවසට වේලක් පමණ ආහාරයට ගනිමින් (ඇතැම් විට වෛද්‍යවරයාගේ/හෙදියන්ගේ නොසැලකිල්ල/අත පසුවීම් නිසා නිකරුණේ ද බඩගින්නේ හිඳිමින්) දින ගනන් ගත කරන රෝගීන් කොළඹ ජාතික ආරෝග්‍ය ශාලාවේ ඉන්නවා. හොඳ හයිය හත්තිය ඇති වීරවංසට ඔතරම් ලොකු කරුණක් සහ ප්‍රචාරයක් වෙනුවෙන් දින කිහිපයක් ඉඳීම, තරමක් අමාරු දෙයක් වුවත් මහා විශාල පරිත්‍යාගයක් නොවේ — විශේෂයෙන්ම එයින් ලැබෙන පුද්ගලික දේශපාලන වාසිත් සලකා බැළූ විට. ඒ නිසා “වෙන කවුරුවත් හිටියද” හෝ “උඹට ඉන්න පුළුවන් ද” වගේ සිල්ලර තර්ක වලිනුත් ඒ හැටි පලක් නැහැ.

මේ සංදර්ශනය, අර්ථ විරහිත භාවය දැන දැනම කළා නම්, ඒ සඳහා බලපෑ හේතු මොනවා වන්නට ඇති ද? සමහර විට, යුද්ධයෙන් පසු එන්න එන්නම තමාට තිබූ ප්‍රගතිශීලී භූමිකාවේ සීමාවන් ඇති වී ඇති බව විමල්ට වැටහීම හේතු වුනා වෙන්නට පුළුවන්. තල්ලු ස්ටාට් එක කෙසේ වෙතත් ඇන්ජිම දිවීම පටන් ගත් පසු රාජපක්ෂගේ ධනවාදී රෙජීමයට වැඩි වැඩියෙන් අවශ්‍ය වන්නේ ජාතික හෙළ උරුමයේ පන්නයේ ධනවාදය නියෝජනය කරන විධායක පැලැන්තියේ ජාතිකවාදීන් බව පෙනී, වාගාලංකාර (rhetorical) දේශපාලනයේ වටිනා කම නැවත ලබා ගැනීමට කළ දෙයක් වීමටත් බැරි නැහැ. (මෙයින් කියන්නේ වාගාලංකාර වලින් දේශපාලනයට කොහෙත්තම වැඩක් නැති බව නොවෙයි. එකඟ නොවන පඩංගු උගත් හු ශේක්ස්පියර් ගේ ජුලියස් සීසර් බැරි නම් චර්චිල් ගේ කතාවක් දෙකක් කියවත්වා) බෑන් කී මූන් කමිටුව කොහොමත් හකුළා ගන්නට යන බවට කළ වැරදි ගනනය කිරීමක් හේතුව වන්නට බැරි කමක් ම නැහැ. අනෙක් අතට, ඉතා දැනුවත්වම,  වේදිකාලෝකය වඩා වැදගත් කරුණු වලින් ඉවතට ඇදීමට ඇමක් වශයෙන් වීමටත් බැරි නැහැ. මේ අන්තිම කරුණ සැබෑ හේතුව නම් පමණක්, සටන සර්වප්‍රකාරයෙන්ම සාර්ථකයි. තැලෙන යකඩය දැක ආචාරියා මොකක් දෝ උඩ දමමින් තලනවා කීවාක් මෙන්, තව තව පඩංගු උගතුන්ට තව තව සති ගනන් වැල් වටාරම් ලිවීමට දැන් පුළුවන්. ශෂී වීරවංස ගේ අම්ම තාත්ත ගැන තවම මොකුත් කීවෙත් නැහැ නොවැ.

මර්වින් සිල්වා, මුව හම් සහ නූතන රෝහණ කුමාර ලා

අනූව දශකයේ මුල හරියේ දේශපාලනය ගැන මතක ඇති අයට අනිවාර්යයෙන් මතක ඇති චරිතයකි රෝහණ කුමාර.

රෝහණ කුමාර පත්තර කාරයෙකි.  කැලෑ පත්තර කාරයෙකු බව කීම වඩා ගැලපෙනු ඇත. (මාතෘකාවට අදාල නැති වුවත්, සටන නැමැති මඩ පත්තරයේ කතෘ වශයෙන් කළ දේ චන්ද්‍රිකාට නොදිරවීමේ හේතුවට පසුව ඔහු ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙව්වේය.) ඔහු, ප්‍රේමදාස සමයේ අවරසිකයන් අතර ජනප්‍රිය වූ ත්‍රීශූලේ නම් පත්තරයක් නමින් වූ පඩංගුවේ කතුකම දැරීය.

හොඳට තැලෙන මුව හම

ප්‍රේමදාස සමය, ලංකා ඉතිහාසයේ එතෙක් නොවූ විරූ අන්දමේ මර්දනකාරී යන්ත්‍රයකින් නිරායුධ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන්ට පහර දුන්නකි. ඒ තත්ත්වය තුල, ජීවිතයට ආසා ඇති බහුතරයක් පත්තර කාරයන් තමා ලියන කියන දේ ගැන පරෙස්සම් වූහ. ඒ, අති විශාල පිරිසක් තුල ප්‍රේමදාස වෛරය පැසවමින් තිබියදීය. ගොන් කමට තමා දත් උපරිම දේශපාලනය එය වූ නිසාවෙන් හෝ කපටි කමට ප්‍රේමදාස විරෝධයේ වෙලඳ වටිනා කම හඳුනා ගත් නිසාවෙන්, රෝහණ කුමාර ත්‍රිශූලේ “පත්තරය” පටන් ගත්තේය. පත්තරයක් වශයෙන් එහි ඇති ප්‍රවෘත්තිමය හෝ දේශපාලනමය වැදගත් කමක් නොවීය. එය එහෙම පිටින්ම පාහේ වෙන් වූයේ ප්‍රේමදාසට ඇට්ටි හැලෙන්නට හොඳ භාෂාවෙන් බැන වැදීමටයි. ලේඛකයාට මතක ඇති උදාහරණයක් ගන්නේ නම්, මුල පිටුවේ ප්‍රේමදාසගේ සහ බල්ලෙකු ගේ රූප දෙකක් එක කෙලින් ඇත. පින්තූර යටින් පොල් ගෙඩි අකුරින් “ප්‍රේමදාස” “බල්ලා” යන වචන ලියා ඇත්තේ එක වාක්‍යයක් ලෙස කියවෙන ලෙසයි.

මෙබඳු ගොන් පාට් වලින් චූන් වන තකතීරුවන් ගේ අඩුවක් ලංකාවේ නොමැති බැවින්, පත්තරය උනු කවුම් මෙන් විකිණුනි. මෙබඳු “විවේචනය”කින් තමාට වන හානියන් නැති බව දැන ගැනීමට තරම් කයිරාටිකයකු වූ ප්‍රේමදාස, කතු වරයාට අත වත් තැබූවේ නැත. ඉහත කී තකතීරුවන් නම් “ෂහ් නියමෙට දීල තියනව! මේ යකා විතරයි බය නැතුව ලියන්නෙ!!” කියමින් පත්තරය කියවූහ.

මේ සිද්දිය ලේඛකයාට මතක් වූයේ, මර්වින් සිල්වා සම්බන්ධයෙන් බ්ලොග් ඔස්තාද් ඊනියා “උගතෙකු” මෑතකදී සිය බ්ලොග් අඩවියේ ලියූ ලිපියක් දැකීමෙනි. තමා බලා සිටියාක් මෙන් මර්වින් සිල්වා ස්වකීය දියනිය සමග නිදි වදින බවද ඇතුළු තමාගේ රසඥතාවයට සහ පරිකල්පනයට සරිලන කුනු හරුප ඇතුලත් මඩ වගුරක් වන එම ලිපිය ලීමට ආසන්න හේතුවක් බැලූ බැල්මට නම් නැත. ඇතැම් විට  බ්ලොග් අඩවියේ පිවිසුම් වල හුරස් පරස් වීමක් පෙනෙන්නට ඇත. ඊටත් වඩා සිනහවට කාරනය නම්, උගතාගේ විචක්ෂණ භාවයට නිතර හුරේ දමන ප්‍රබුද්ධ පාඨක ගොන්නටද ලිපිය කියවූ බව පෙනෙන්නට තිබෙතත් ලිපියේ කැත සම්බන්ධ විවේචනයක් නැති බව පෙනෙන්නට තිබීමය.

මේ සංසිද්ධිය බ්ලොග් අවකාශයට පමණක් විශේෂ වූවක් නොවේ: තමා රටේ පොදු ජනයාට වඩා ප්‍රබුද්ධ යයි සාමාන්‍යයෙන් සිතා සිටිනා රාවය පාඨකයන් අතර ඉතා ජනප්‍රිය තීරුවක් බව පෙනී යන්නේ විමලනාත් වීරරත්න විසින් රාවයට ලියන මෙබඳුම පල් හෑල්ලකි. මහින්ද ගෑනිට බය බවත්, එක එකා ගේ යට ඇඳුම් හෝ ශරීර අවයව ගැන කෙරෙන ග්‍රාම්‍ය විහිළු වලටත් අමතර දේශපාලනයක් එහිද නැත. කරුණු වශයෙන් නොව රූපක වශයෙන් ද ඒ ලිපි ද මේ උගතා ගේ ලිපි මෙන් ම හර සුන් ය.  එහෙත් විරෝධතාව ‘පන මදි’ බව කියමින් වික්ටර් අයිවන් විවේචනය කරන පාඨකයන් ගෙන් කොටසක් හෝ පාඨක අදහස් කීමට ඇති තීරුවට අතින් වියදම් කරගෙන ලියන්නේ රාවය ගත් විට මුලින්ම පෙරලන්නේ විමලනාත් ගේ කොලම කියවීමට බවයි. මහින්ද ගෑනිට බය බව විහිලුවට කීමෙන් දේශපාලනිකව මහින්දට වන හානියක් නැත; මර්වින් සිල්වා දියනිය සමග නිදියන බව කීමෙන් චූන් විය හැක්කේ වෙනත් කිසිවක් ම කර කියා ගත නොහැකි අන්ත පරාජිත කැනහිලෙකුට පමණි. (හොඳම විහිළුව, මර්වින් ගේ ලිංගිකත්වය ගැන මෙහෙම හිතින් හදා ගත් මඩ ගසන්නේ මල්ලිලා ට නංගිලා වෙන්න කළ උදව් ගැන පුරසාරම් කියන ලිංකික ගැලවුම් කාරයන් ම වීම ය)

පෙර කී ලෙසද කපටි කම මෙවැනි ලිපි වලට හේතුවක් විය හැකි වුවත්, ලේඛකයා සිතන අන්දමට බැටළු රැලක් වැනි පාඨක පිරිසක ගේ ගැලරි චියර් එක ලබා ගැනීම මෙපමන පහසු වී තිබීම මේ තක්කඩින් ගේ කම්මැලි කමට තවත් එක් හේතුවකි. මෙය දේශපාලනයට පමණක් වෙසෙස් වූවක් ද නොවේ. වෙලඳ දැන්වීමක ට වත් සුදුසු නැති හාල් කෑලි නළු නිලියන් වන්නේද, බර වචන දෙක තුනක් කට ගා ගත් හොරු ප්‍රබුද්ධ නිවේදයකන් වන්නේ ද මේ තර්කණය අනුවම ය. අනෙක් අතට, අප කතා කරන උගතා සමහර විට ඇත්තටම විස්වාස කරනු ඇත්තේ තමා සීරියස් දෙයක් කරමින් සිටින බවයි: සමහර විට රෝහණ කුමාර ද සිතා සිටින්නට ඇත්තේ ප්‍රේමදාසට “ගහන්නට” බය නැත්තේ තමා පමණක් බව ය. වරක් සුමනා ගෝමස්ද පුවත්පත් සාකච්ඡාවකදි කියා සිටියේ ලංකාවේ අනෙක් නිළියන් ඇය මෙන් ‘ඇඟ පෙන්වන්න’ හය ඔවුනට තමුන්ට මෙන් ලස්සන ඇඟක් නැති නිසා බවයි!!! මෙය සුමනා කීවේ විහිළුවට ද, එහෙමත් නැත්නම් සදය උපහාසයකින් දැයි ලේඛකයා දන්නේ නැත. කෙසේ වුවත් තමාගේ ජොල් ඇඟ පෙන්වා අර තරම් සෙනගක් අද්දවා ගැනීමෙන් ම පමණක් වුවත් සුමනා ගෝමස් ඔප්පු කළේ එක්කෝ ප්‍රෙක්ෂකයන් ගේ මට්ටම ඒ තරමට ම පිරිහී ඇති බවය; නැතිනම් මට්ටම් පසෙක ලා කාගෙන් හෝ ලැබේ නම් “වලත්ත ආතල් එකක්” ගැනීමට ප්‍රේක්ෂකයන් සූදානම් බවය. දෙවැනි තත්ත්වයේදී හුරේ එක වැඩි වන තරමට තමා ගේ “ජනප්‍රිය භාවය” ගැන සුමනා නම් උදම් වනු ඇත්තේ ප්‍රේක්ෂකයා ගේ ආතල් එකෙහි ඇත්ත මූලය තමා වත් වටහා ගෙන නොවේ.

අනෙක් අතට මේ තක්කඩි සියළුම දෙනා තමා විකුනන්නේ කුමක්ද යන්න පිලිබඳව හොඳ අවබෝධයකින් සිටිනවා විය හැක: ගණිකාවෝ තමා විකුනන්නේ කුමක් දැයි දනිති.

“ඔට්ටු” මඩ සහ “ඔට්ටු නැති” මඩ

ලේඛකයාට නම් මෙබඳු උගතුන් ගැන පුදුමයක් නැත්තේ, බොහොමයක් උගතුන් ගේ හැසිරීම එන්නේ තම තමන්ගේ හීන මානය උඩ වඳින පුදන සමාජයේ වට්ටෝරු තුලින් වීම නිසා ය. මේ ඊනියා උගතාගේ වට්ටෝරුවට මර්වින් සිල්වා සහ විමල් වීරවංස වැටෙන්නේ එක පන්තියකට ය; ලසන්ත වික්‍රමතුංග වැටෙන්නේ තවත් පන්තියකට ය. ඒ නිසා එකම අන්දමේ වැරදි වලට වුවත්, මර්වින් සිල්වාට හෝ වීරවංසට ගැසීමට අහක ඉන්න අම්මලා/බිරින්දෑ වරුන්/දූ වරු යොදා ගැනීමත්, ඒවාට “ජොලි” බව හෝ “ක්‍රියේටිව්” බව කියා හුරේ දැමීමත් “ඔට්ටු ය”. ඉංගිරිසියෙන් කියන්නේ නම් මර්වින් ලා ගේ මවු වරු, දූ වරු, බිරින්දෑ වරු fair game ය.

සමහර විටෙක, මර්වින් කරන දේ වල හැටියට මෙබඳු මඩ ප්‍රහාර සාධාරණ බව කෙනෙක් කිව හැක. හැබැයි, ඇමරිකාවේ වැරදි කල පලියට ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සුළු අඩු පාඩුවක් වත් නොවිය හැකි බව කියන්නේත් මේ උගතුන් ම ය. ඒ අතින් මේ ප්‍රබුද්ධයන්ට මර්වින් සිල්වා මාර ම වස්තුව කි.  ගමේ ගෑනු කන්න දෙයක් නැති දවසට වත්ත පහලට ගොස් හෙරළි ගෙඩියක් පොලු ගහ ගන්නාක් මෙන්, රාජපක්ෂට ගහන්නට එහෙමට දෙයන් නැති සතියක දී මර්වින් සිල්වා මුව හම අටුවේ සිට එලියට ගෙන තඩි බෑ හැක.

ඇතැම් විට මහින්ද මහ රජ්ජුරුවන් මර්වින් සිල්වා ගේ ගොන් පාට් විලි ලැජ්ජාවක් නැතිව ඉවසා වදාරනවා ඇත්තේ ස්වභාවයෙන්ම ප්‍රේමදාස වැනිම අන්ඩපාලයකු වූ රජ්ජුරුවන් ද මර්වින් වැනි සරල ඉලක්ක වලට පහර දීමේ මෝඩ චූන් එකෙන් තමාට ඇත්තටම එල්ල විය හැකි වඩා හරවත් විරෝධයක් යටපත් කල හැකි බව සිතන නිසා විය හැක. පත්තර වලට කතා කිරීමට දෙයක් දීමට මර්වින් බලා ගන්නා අතර එහෙම දෙයක් නොදෙන විටද අහු මුල්ලකින් හෝ මර්වින් මුව හම එලියට ඇද ගැනීමට ද ප්‍රබුද්ධයෝ සූදානම් ය.

එජාපය, චන්ද දායකයෝ සහ උගුරට හොරා බෙහෙත් කෑම

අප විසින් මීට පෙර ද කිහිප විටක් එජාපය සහ එජාප හිතවාදීන් පිලිබඳ ප්‍රශ්නය සාකච්ඡාවට බඳුන් කොට ඇත. සාමාන්‍යයෙන් සිදුවන පරිදි, මෙවරද ආසන්න හේතුව “රනිල් එලවීමේ” දේශපාලන ලදරු වලිප්පුවයි.

සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රජාතත්ත්‍රවාදී දේශපාලනයේ දී “මහ පක්ෂ” වලින් වන්නේ, චන්ද දායකයා නියෝජනය කිරීමයි. චන්ද දායකයාට ඉදිරියෙන් සිටිමින් චන්ද දායකයා ට “මග පෙන්වීම” (තෙල බෙදීම) සාමාන්‍ය භාවිතය බවට පත් කරගත් පක්ෂද ඇති බව සැබෑවකි.මතවාදය කවරක් වුවත්, බහුතරයක් උග්‍ර වාමාංශික පක්ෂත්, සිංහලයේ මහා සම්මත භූමි පුත්‍ර පක්ෂයත්, යම් තාක් දුරට ජාතික හෙළ උරුමයත් මේ ගොඩෙහි ලා සැලකිය හැක. මෙවැනි පක්ෂ තම මතවාදය චන්ද පදනමට වඩා වැදගත් කොට සලකති. මෙබඳු පක්ෂ වලට සිටින සුළු පාක්ෂිකත්වය ද, පාරට තාර දම්මා ගැනීම හෝ දේශපාලකයා මගුල් ගෙදරට ගෙන්වා ගැනීමට වඩා එහා ගිය ඇජෙන්ඩා සඳහා චන්දය පාවිච්චි කරති.

ජවිපෙ ද මේ ගොඩට දමා සැලකිය යුතු බව කෙනෙක් කිව හැක. ජවිපෙ මතවාදීමය වශයෙන් උග්‍ර රැඩිකල්වාදී වුවත්, දේශපාලනමය වශයෙන් කොතරම් අවස්ථාවාදී කුහකයන් ද යන වග ෆොන්සේකා වැනි දේශපාලන විකාරයක් ඔසවා තැබීමෙනුත්, දේශපාලන එදා වේල සඳහා වික්‍රමබාහු, ද්‍රවිඩ ජාතික සංධානය, රනිල් වික්‍රමසිංහ, සරත් ෆොන්සේකා, චන්ද්‍රිකා, රවි කරුණානායක, මංගල සමරවීර සහ මහින්ද යන සියල්ලන් සමගම වරින් වර යහන් ගත වීමට සැරසීමෙනුත් පෙනේ. (ජවිපෙ බලතල ලබා ගෙන, ඇමති කම් දරා ගෙන නොසිට මහින්ද ගෙන් වෙන්වීම දේශපාලන අවංක කමක් හැටියට ඇතැම්හු දකිති. ලේඛකයාට අනුව නම් මෙය ජවිපෙ මහින්ද සමග තම ගමනේ අවසානය මළ අන්තයක් (dead end) බව දැන, නැවත දේශපාලන අදාලත්වයක් ඇති කර ගැනීම සඳහා කරන ලද බලාපොරොත්තු විරහිත (desperate) විකාරයකි.) එබැවින් හරිස්චන්ද්‍ර විජේතුංගට හෝ වික්‍රමබාහු කරුණාරත්නට ඒ සම්බන්ධයෙන් ඇති ගෞරවය සෝමවංස අමරසිංහට දීමට ඔහුගේ අරමුනක් නැත.

ජනප්‍රිය ප්‍රධාන පක්ෂයක් වන එජාපය ද, එවැනිම වූ ශ්‍රීලනිප ය මෙන් ම (හෝ ඊටත් වඩා) තමා ජනතාවට මග පෙන්වන බව කියන බව සැබෑ ය. ඇතැම් වකවානු වලදී එජාපය වරද්දමින් හෝ කළ යුතුව තිබූ දේ කළ බවද සැබෑය. විවෘත ආර්ථිකය වල් බූරු ක්‍රමයක් ලෙස හඳුන්වා දීම මෙහිදී සිහියට එයි. එහෙත්, රැඩිකල් පක්ෂ වලට සාපේක්ෂව එජාපයේ චන්ද පදනම වූයේ “මහ” ජනතාව නැතිනම් පොදු චන්ද දායකයා ය. එජාපයට තිබූ ලංකාවේ විශාලතම වූද ප්‍රමාණයෙන් 40% කට ආසන්න වූද ස්ථිර චන්ද පදනම රඳා පැවතියේ මතවාදී හුටප්පර උඩ වත් ඊනියා ලිබරල් සටන් පාඨ හෝ හන්දි ගානේ වලන් පොළවේ ගැහිලි උඩ වත් නොව ධනපති දේශපාලනයේ සාපේක්ෂව සාර්ථක, අවංක සහ කාර්යක්ෂම පක්ෂයක් වීම උඩය.

මෙබඳු වූ එජාපයේ සීරියස් “කෙලවීම” ආරම්භ වූයේ, ලේඛකයා හිතන අන්දමට නම් රනිල් වික්‍රමසිංහ ගේ පාලන කාලය තුල ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ නම් ආත්මාර්ථකාමී, අදක්ෂ, අකාර්යක්ෂම, කුඩු කේඩු, මෝඩ දේශපාලකයා මෙරට දේශපාලනයේ ලේඛකයා අකමැතිම චරිතය වීමට තව ඉතා සුළු පිරිසක් සමග තරගයක සිටින්නෙකි. එහෙත් මේ පුද්ගලික වැරදි වලට වඩා ලේඛකයාට රනිල් සමග ඇත්තේ ප්‍රතිපත්තිමය ප්‍රශ්න ය.  ඉන් ප්‍රධාන තැන ගන්නේ පුද්ගලික ලිබරල් හීනයක් පසුපස යමින් ත්‍රස්තවාදීන් සනසවන ඊනියා සාම ක්‍රියා දාමයක් හරහා රටේ ආරක්ෂාවත්, ස්වාදීනත්වයත් පමණක් නොව ආත්ම ගරුත්වය පවා උගස් තැබීමට කරන ලද වැඩ කොටසය. එහෙයින් රනිල් නැමති පිළිලය දේශපාලන බිමෙන් අතු ගෑවී යන දිනක් දැකීමට ලේඛකයා කිසි සේත් කණගාටු නොවනු ඇත. ප්‍රශ්නය එය නොවේ: මීට කලින් ද කී පරිදි, ප්‍රශ්නය එජාප “පාක්ෂික”යන් ය.

එජාප පාක්ෂිකයන් ගේ ප්‍රතිපත්ති

2005 දී රනිල් අනුමත කළ සහ රාජපක්ෂ පාලනය උග්‍ර ලෙස විවේචනය කළ ඇතැම්හු, රාජපක්ෂ පාලනයේ ධනාත්මක පැත්ත සහ රනිල් ගේ එජාපයේ කුහක කම දුටු පසු තමාගේ මතවාද එලෙසම රැකගෙන පැත්ත මාරු කිරීමට පැකිළුනේ නැත. මේ පිලිබඳ ප්‍රශ්නයක් ලේඛකයාට නැත. කිසි දිනක පුද්ගලිකව එජාපයට චන්දය දී නැති මුත්, මීට පෙර ද සඳහන් කළ පරිදි, ලේඛකයා පාරම්පරික එජාප පෙළපතකින් පැවතෙන්නෙකි. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ 2005 සිට අද දක්වා ම එජාපය සමග සිටින ඊනියා ලිබරල් නඩය ගැනයි.

2005 දී රනිල් දේවත්වයෙන් සැලකූ එජාප පාක්ෂිකයන් ඔහු සම්බන්ධයෙන් වැයූ පුරප්පට්ටු බහුතරයක් මේ වන විට ද ඒ අදාළ තර්කණ යටතේ සත්‍ය විය යුතුය. අති බහුතරයක් ලිබරල් නඩය ට 2005 දී රනිල් ට චන්දය දීමට තිබූ ලොකුම හේතුව, රනිල් රනිල් වීමයි. රනිල් උගතෙකි, මහින්ද නූගතෙකි. රනිල් ගේ “කඩ්ඩ සිරා” ය, මහින්ද ගේ “කඩ්ඩ අප්සෙට්” ය. රනිල් බුෂ් ගේ ප්‍රාන සම මිත්‍රයෙකි, මහින්දව සුද්දන් ගනන් ගන්නේ නැත. රනිල් ලිබරල් වාදියෙකි, මහින්ද ජාතිවාදියෙකි. රනිල් සාමකාමී ය, මහින්ද යුද වාදියෙකි. රනිල් කොලඹය, මහින්ද මැදමුලන ය. (මේ වෙනස පිදුරු මිනිසකු ලෙස ලේඛකයා විසින් සාදා ගනු ලැබූවක් නොවේ. මහින්ද මැදමුලන වීමේ දේශපාලන මානය මුලින්ම කතිකාවතට ගෙනාවේ මහින්ද චින්තනයට මැදමුලන චින්තනය යන නම යොදා ගත් රනිල් ම ය. චන්ද්‍රිකා ඇමතීමට හොරගොල්ල හෝ රොස්මීඩ් පෙදෙස කියා රනිල් යොදා ගත්තේ නැත). කොටින්ම කිවහොත් රනිල් පොෂ් ය, මහින්ද ගොඩේ ය. මහින්ද ට චන්දය දෙන්නේ ගොඩේ බයියන් ය.

(අඩු ගනනේ අතුරු දැල් සංවාද මණ්ඩප වල හෝ පුවත් පත් වල) රනිල් සඳහා හෝ මහින්දට එරෙහිව මතයක් ගෙනෙනු ලැබිණි නම්, එය බොහෝවිට ඉහත සඳහන් වෙනස් කම් වලින් එකක් හෝ කිහිපයක් පාදක කර ගත්තක් විය. මේ කරුණු අනුව නම්, රනිල් තවමත් සජිත් ප්‍රේමදාසට වඩා ඉදිරියෙන් සිටිය යුතු ය!

සජිත් ප්‍රේමදාස ගේ අද්‍යාපනය කුමක් වුවත්, භාවිතය වැඩ කරන්නේ රනිල්ට වඩා මහින්දට සමීපව ය. කොලඹට මුල් ඇති වුවද, ඒ මුල් දිව යන්නේ කෙසෙල්වත්තට විනා කොල්ලුපිටියට වත් කුරුඳු වත්තට වත් නොවේ. ප්‍රායෝගිකව, සජිත් අනවශ්‍ය පක්ෂ කටයුතු සඳහා වත් කොළඹ ඒම මග හරින තරමට හම්බන්තොටට ලැදි බව කියන්නේ සජිත් ම ය. සජිත් කිසි දිනෙක මහින්දගේ යුද්දය පාච්චල් නොකළේ ය. එහෙයින් පැලැන්තිය හෝ තත්ත්වය සම්බන්දයෙන් නම් රනිල් ගැන ඉස්සර කී කතා තවමත් වලංගු වේ. 2005 දී මහින්ද ගේ දේශපාලනය ජාතිවාදය, යුද වාදය, ලමයි වඩා ගැනීම, මිනිස්සු එක්ක හිනා වීම යනාදී සිල්ලර දේට ලඝු කළ අනුව නම්, අදටත් “බුද්ධිමත්” ජනතාව මැෂින් සහ බයිසිකල් බෙදීමට එහා ගිය දේශපාලනයක් නොකරන ප්‍රේමදාසට වඩා රනිල් ප්‍රිය කළ යුතු ය. එහෙත් “උගතුන්” වත් එසේ කරනු දක්නා නොලැබේ. එසේ නම් මේ වෙනස, රනිල් ගේ ප්‍රතිපත්ති වලට අදාළ වූවක් ද?

එසේ වන්නට නම්, ඊනියා රැඩිකල් ලිබරල් උගතුන් ප්‍රථමයෙන් පිලිගත යුතු වන්නේ, යුද්ධය/සාමය/බටහිර සම්බන්ධයෙන් තමන් මහින්ද/රනිල් සම්බන්ධයෙන් සිටි ස්තාවරය වැරදි බවයි. ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන්, එජාපය 2005 දී සිටි ආස්ථානයට ගෙනාවේ රනිල් ය. ප්‍රේමදාස, ලලිත්, ගාමිණී සියල්ල කොටින් ගෙන් ඝාතනනය වූයේ නිකම් නොවේ. එහෙයින්, රනිල්ට එරෙහි ප්‍රතිපත්ති මය වෙනසක් යනු ලිබරල් උගතුන්ට 2005 දී තමා සිටි තැනටම එරෙහි ප්‍රතිපත්තිමය වෙනසකි.

එසේ පිලි ගන්නා උගතෙක් නම් දක්නට නැත. තවමත් එජාපයට කඩේ යන බුද්ධිමතුන් මැත දොඩවන අයුරු බැලූ විට නම් පෙනී යන්නේ ප්‍රභාකරන්ට සිදුවූවාක් මෙන් ම, රාජපක්ෂගේ මිලිටරි ජගන්නාද (juggernaut) යෙන් තල්ලු කෙරුනු තරමට විනා ඉන් අඟලක් වත් පසු පසට ස්වේච්චාවෙන් නම් පසු බට “උගතෙක්” නැති බව ය. එහෙයින්, “මේ යුද්ධය ගරිල්ලා යුද්දයක්, සාම්ප්‍රදායික හමුදාවකට දිනන්න බැහැ” හෝ “යුද්ධය පටන් ගත්තොත් රට ලේ විලක් වේවි” වැනි පකිස් බූරු ලිබරල් ප්‍රතිභාවන් අද මුන ගැසීම උගහට වුවද, තවමත් පරාජය නොකැර ඉතිරි කෙරුණු සෙසු මතවාද නම් තවමත් පුවත් පත්, රූපවාහිණී, බ්ලොග් යනාදී සියළු මාධ්‍ය වලින් පිට වනු දක්නා ලැබේ. (මේ මහ දවල් එලිපිටම පරාජය කෙරුණු කතා ටික නම් අද රනිල් වත් කියන්නේ නැති නිසා, එතැන ද ඊනියා උගතුන්ට රනිල් සමග නොගැලපීමක් තිබිය නොහැක) වෙනත් වචන වලින් කියන්නේ නම්, ඊනියා ලිබරල් උගත්තු අද ද ප්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් රනිල් සමග සිටිති.

ඊනියා ලිබරල් උගතුන්ට මේ උභතෝකෝටිකයට පත් වීමට සිදු වී ඇත්තේ, බුද්ධිමය ගැතියාව, සුද්දන්ට සහ කොලඹ ඉහල පැලැන්තියට ආවැඩීමේ හීන මානය, මතවාදීව පරාජය කරනු ලැබීමෙන් ඇති වූ වෛරය යනාදී හේතු නිසා රාජපක්ෂට “කෙලවා” එජාපය බලයට ගෙන ආ යුතු මුත්, එසේ ගෙන ආයුතු ඇයි දැයි කීමට පැහැදිළි හේතුවක් නැතිවීම උඩ ය. තිබූ සටන් පාඨ වලින් අඩක් වැරදි බව පෙන්වා දී ඇති අතර, ඉතිරි අඩ වන ධනවාදී සංවර්ධනයේ යන්ත්‍රය එජාපයටත් වඩා කාර්යක්ෂමව සහ ඇතැම්විට විය යුතු පරිද්දෙන්ම  අනුකම්පා විරහිතව (ruthlessly) අද රාජපක්ෂ හසුරුවමින් සිටියි. (මේ සම්බන්ධයෙන් සිංගප්පූරුවේ කළ දේ ගැන බන කියන ඇතැම්හු තමා විසින්ම හරි අහිංසක ලෙස සලකන ආගම් කල්ලි සිංගප්පූරුවේ එහෙම පිටින්ම තහනම් කිරීම හෝ “නීත්‍යනුකූලව” විරුද්ධ පක්ෂ මර්ධනය ගැන කිසිවක් නොකියති; මොන රටක වුවත් මේ උගතුන්ට පෙනෙන්නේ රාජපක්ෂ නොකරන හොඳ ටික පමණි) එජාපයේ ඉතිරි වී සිටින හැවවල් සමග කාර්යක්ෂම නූතන පාලනයක් ගෙන යාමට ඇති ඉඩ රනිල් සමග දිනීමට ඇති ඉඩ ට නොවෙනස් වනු ඇත.

ලිබරල් උගත්තු

විහිළු සැපයීමකට අමතරව වෙනත් අවදානමක් නැති වුවත්, බ්ලොග් අවකාශයේ තවමත් “ගෝත්‍රවාදය” ගැන උඩ පනින ලිබරල් ලේඛකයන් සහ ඊනියා විශ්ව විද්‍යාල උගතුන් දුටු විට, රනිල් එලවීමේ අලුත්ම මෙහෙයුම ගැන මේ ලිපිය ලිවීමට සිත් විය.  මේ එක් උගතෙකුට නම් අද දක්වාත් රනිල් සමග ඇති ලොකුම විවේචනය බව පෙනෙන්නේ රනිල්ගේ ලිංගිකත්වය සහ මිත්‍ර සංග්‍රහය එජාපයේ ජයග්‍රහණයට කර ඇති බාධාවයි.

සරත් ෆොන්සේකා “ගෝත්‍රවාදියකු” ලෙස පටන් ගෙන, නැවත ෆොන්සේකාගේ දිනුම් අවස්ථා (odds) යම් මට්ටමකට පැමිණ ඇතැයි සිතූ විට බොරුවට වික්‍රමබාහු කෙනෙකුට චන්දය දෙන බවක් හඟවමින් ම තමා පෙරදී වෛර කළ ජවිපෙ සන්ධානයත් සමගම ෆොන්සේකා ගනඳුරු මැදියමක අරුනැල්ලක් සේ දුටු මේ එක් උගතෙකුට, අන්ත පරාජයෙන් පසු “ෆොන්සේකාට හෙන ගැහුවත් මට මොකද, මොකෝ මම අඩු ගානෙ ඕකට චන්දෙ දුන්නද” ආස්තානයට නැවත මාරු වී එජාපයත් ජවිපෙත් මහ චන්දයට වෙනම ඉල්ලිය යුතු බව කීමට ගත වූයේ දින කිහිපයක කාල පරාසයකි. එජාපයේ ඇජෙන්ඩාව වෙනුවෙන් ඊනියා උගතාට බැසිය හැකි වලවල් වල තරම මෙයින් ම පෙනේ.

ඉතින්, රාජපක්ෂ පාලනයට ධනවාදී ආස්තානයක සිට (වික්‍රමබාහුට චන්දය දෙන ධනවාදී ආස්තානයක) බනින ගමන් ම, ඒ ධනවාදී රාමුවේ කෑලි රාජපක්ෂ විසින් රනිල් ටත් වඩා හොඳින් ඉටු කරන විට, තව දුරටත් එජාපයටම කඩේ යාමට කුමක් හෝ හේතුවක් හදා ගැනීමට මේ ලිබරල් උගතුන්ට සිදුවේ. තාවකාලිකව හෝ මේ සඳහා ඇතැමෙක් යොදා ගෙන ඇති මුව හම ඊනියා “වැඩවසම් වාදයක්” බව පෙනේ. මේ උගතුන්ට අනුව, රාජපක්සවාදය ධනවාදයක් නොවේ; වැඩවසම් වාදයකි. “කන්න ඕනෑ උනහම කබරගොයාත් තලගොයා වෙනවා” උපමාවේ අනික් පැත්ත දැන් උවමනා නම් “නොකන්න ඕනෑ උනහම ධනවාදයත් වැඩවසම්වාදය වෙනවා” යනුවෙන් දැන් අවශ්‍ය නම් වෙනස් කර ගත හැක.

රාජපක්ෂ පාලනයේ වැඩවසම් වාදී ලක්ෂන ඇති බව වෙනම කතාවකි. අඩු වැඩි වශයෙන් මෙරට සියලුම පාලකයෝ වැඩවසම් ලක්ෂන ඇතිව පාලනය කරති; රනිල් පවා පක්ෂය තමාගේ සහ තම කොලු ගැටවුන්ගේ බූදලය බව සිතයි. සමලිංගික කොළු ගැටවුන් යනු වැඩවසම් සංස්කෘති වල සංකේතයක් නොවූ පමණින් ප්‍රශ්නයේ මූලික හරය වෙනස් වන්නේ නැත. ධනවාදයට කත් අදින්නෙක් පවත්නා යතාර්ථයට අවංක නම් කළ යුතු මේ යතාර්ථයට සාපේක්ෂව කරන විවේචනයක් මිස රාජපක්ෂ දිනන තෙක්  ලංකාවේ නොම්මර එකේ පාර දෘෂ්‍ය ධනවාදයක් තිබුනාක් මෙන් අඳෝනා නැගීම හෝ ඊටත් වඩා වැඩවසම් ලක්ෂන චන්දය දිනීමටත් පෙර ම පෙන්වූ ෆොන්සේකා වැනි අදිපතිවාදීන්ට රෑට රෑට කඩේ යාම නොවේ.

අද එජාප ඊනියා ඉදිරි පෙළ දේශපාලකයන් කොතරම් සිල්ලර, තකතීරු සහ කුහක තැනකට වැටී ඇති දැයි පෙනෙන හොඳම සංකේතය නායකත්ව පොරය උග්‍ර වන විට සජිත්ට “ගේම දීම”ට රවි කරුණානායක ජාතික ඇඳුමට බැසීමෙන් කළ විහිලුවය. එජාපයේ වත්මන පිළිබඳව මෙවැනි නිරුවත් පින්තූර (portrayals) සැපයීම ගැන අප කරුණානායකට ස්තුතිවන්ත විය යුතුය. සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කල (සහ මෙතුවක් කල් සිදුවූ ලෙස) එජාපය පක්ෂයක් ලෙස වෙනස් වන්නේද රවි කරුණානායක වෙනස් වන අන්දමට නම්, තවත් සෑහෙන කලක් රාජපක්ෂගේ වැඩවසම්වාදය ගැන ලතෝනි දීමට සහ චන්ද පරදින විට ජනතාවට බැනීමට ලිබරල් උගතුන්ට සිදු වනු ඇත.

A Lethargic Election Scene

This is the first election after the so-called “war” so I was expecting it to be with a bit of real action. Apart from some loser jokes mainly from the opposition and a little thuggery mainly from the government, nothing really happened.

Government

Hopefully, some useless and inefficient hangers-on in the government will have to go in order to pave the way for the newcomers, which is a good thing. If Duminda Silva’s performance in provincial council election was anything to go by, I don’t have high hopes on the so-called intellect of the “common public” to vote for right candidates. On the other hand, DS was not fighting against any bigshot then, so one only has to wait and see.

And the interesting question remains who actually sponsored the campaign of Wimal Weeravansa. I think he should be in parliament, probably with a comfortable preferential vote, but clearly someone big was helping him and no one helps anyone that way without any benefit in return.

Basically, Rajapakse family was having their way, and they deserve it in part and the other part could have been prevented if the opposition was what it should be: a better alternative.

Thunen Deka

With more than twenty bonus seats, government should be in a strong position than what’s shown from the vote percentage, probably enough to 2/3 majority. I’m not comfortable about absolute power for _any_ government, and 2/3 can cut either way. On the other hand, with the pulling-by-the-legs policies of the opposition, it would be impossible for a weak government to implement any necessary but unpopular policies such as cutting down free handouts and strong control or limitations on government expenditure and useless jobs. A recent example of this is UNP and JVP trying to oust the government in budget debate while the war was going on. JVP only got cold feet (partly due to Wimal) just because they realized that the coup would not be successful anyway.  Had they have the majority necessary, there would not have been any sudden bout of patriotism that we saw at the last moment.

Also, a powerless government could be vulnerable for minorities taking advantage of the situation under the thin veil of equality. For instance, as sittingnut says here, government should take care of the bloated representation of NE population, a reason why the terrorists didn’t want any census in the areas. Similarly, it should prevent the opposition from attempts at destabilizing the government, exploiting either Sinhala or Tamil or Muslim racial lines for petty gains.

Media, NGOs and Cat’s Paws

An example for the latter is the hoax about the presidential speech which claimed that Mahinda threatened the tamils for hooting at his speech. The scene was so ugly and even the card-carrying Dollar NGO groundviews had to pretend some balanced view. Of course peace-pimp Sunanda Deshapriya showed his usual idiocy by claiming that Demala is a”derogatory term” on the fact that Tamils don’t call themselves “Demala”. I wonder whether they use “Sinhalaya” in tamil to refer to Sinhalese or whatever they use (Singalam or whatever) is also a “derogatory term” because Sinhalese don’t use it for themselves.

The JVP

Whats more interesting is that JVP has shed their nationalist pretense and had gone to a stand that shows that they won’t care about what they do for petty political gain. Their handling of the presidential speech showed that even racial hatred is OK. It also seems, especially from the line of Inter University Student’s Federation, that they are pandering to minority votes, like they tried to do in late nineties sleeping with the likes of Wickramabahu, just before Sihala Urumaya started. The recent line of the IUSF looks very much like a classic “muttiya daala balanava” case of a sinhala idiom. Probably they have admitted losing to the competition at being a radical Sinhala Nationalist parties, but their new stand isn’t clearly due to any policy change per se. It took them only weeks to ditch Wickramabahu and align with Sinhala Nationalism, and it seems now that they have gone back to minority “issues” equally as quickly. This isn’t policy. This is opportunism. And a dangerous one too, because the way they behaved (for instance, their stand on the TNA which I have addressed before) shows that they don’t care about even aligning with terrorists or terrorist supporters who still keep the same terrorist policies, as long as it gives them some temporary political edge. In early 2000, it was the UNP that had this policy, but they are increasingly showing reluctance to jump into that bandwagon now. The terrorist-peacenic-western-NGO flame is carried today by the JVP, not by the UNP.

Gen. and Mrs Fonseka

Of course, the UNPers, and the liberal “intellectual”s who saw the coming of the General as a rays of sunlight in a pitch black night, were quick to forget/disclaim Fonseka. Some even claimed that they wouldn’t have bothered less whether Fonseka won or not. Today, “The General” seems to be out of the equation for many who considered him as their National Leader just few months ago. All the nice things the UNP said about the General was forgotten with the simple idea that the elephant symbol can secure them more votes!

I think the JVP has no special love towards him either: JVP doesn’t accept him as their leader, and his policies are not theirs. Other than hating Mahinda, there’s very little the JVP and Fonseka have in common. Even General Fonseka’s letters and Madame Fonseka’s press talks seem to be dictated by the JVP. I think their clear plan is to get the sympathy votes, but have their best try to have JVPers elected by these votes. A good “jilmart”, if they can manage it.

The UNP

The only way that UNP could regain their old stature is definitely a change at the core of the party, a change that is both structural and political, rather than changing a few faces, installing yet more powerless offices or nonfunctional committees. As I have said before, I think the people who consistently vote for UNP is partly to blame for the mess they are in. As shown from the Fonseka  fiasco, both the outwardly UNPers and the closet UNPers pretending to be liberal/leftist intellectuals approve of anything UNP does, however opportunistic, as long as it gives them a semblance of hope in bringing the UNP to power. Listening to them (those who wield power in the UNP is more vulnerable to these kind of media/internet/newspaper BS compared to those in UPFA) the UNP leaders might be getting the idea that they are doing the right thing. It’s only when their collective behinds thump the ground that they suddenly start criticizing the “leader” and suddenly remember “ranil has to go”. Ravi Karunayake’s votes, for instance, will show how many of the UNP is still in this kind, regardless of what they think of the “leader”. As a minister only memorable thing Ravi K did was to ruin Sathosa and sell its assets cheap and having his henchmen/women at important places (and bringing in UB40!). Only thing he is talented at is coups, but a lot of UNPers seem to like him.

In that way, Ranil is also a symptom as much as the cause of the problem of UNP. As long as the UNP thinks that their way to power is exploits at any cost, they deserve to be in the pathetic mess they are in right now.

Future

I think what matters most is the future of the country – solid development in economy, living conditions, law and order, fundamental rights and freedom. Admittedly, some of these start to work when others are available. For instance, while law and order is important, in an undeveloped country without many opportunities for honest growth, there will be less law and order and more corruption.

The Rajapakse-led UPFA government has proven their ability in some of these areas, and their record on some other areas is not so good. Still, I think they deserve a chance after war, and it’s up to the people to make sure that crooks don’t get elected to the parliament.

Development is a given unless there is a major mess up somewhere. But clearly, that pace of development is not enough, given this opportunity and relative stability of the government. Hopefully, Rajapakse and his new cabinet won’t sit on their win, but do something useful for the long-term future of the country. That would need brains as well as the willpower. Not the kind of self-proclaimed brains of rotting, lethargic UNP and the supporting liberal hypocrites, but more practical, patriotic and energetic brains.

JVP and Computer Crimes (a.k.a. Jilmart)

One

First, JVP claimed that someone hacked hicorp.us to make it look like that HiCorp’s boss is Danuna Tilakaratne. They said they verified the “hacking” with HiCorp representatives.

මේ අතර අප මේ සම්බන්ධයෙන් එම ආයතනයෙන් කළ විමසීමකදී එහි ප්‍රකාශකයකු සදහන් කළේ තම වෙබ් අඩවිය තුළට අනවසර පිවිසුම් කරුවන් පිවිස ඇති බව තාක්ෂණික විශේෂඥයින් තහවුරු කළ බවත් හැකි ඉක්මනින් එය යථා තත්වයට පත්කිරීමට අවශ්‍ය පියවර මේවන විටත් ගනිමින් පවතින බවයි.

Alas, HiCorp website hicorp.us is down even today, and JVP doesn’t seem to be very keen on following up the “spokesman” whom they could contact earlier within hours, in the dead of the night. Meanwhile, it has been proven beyond doubt that Danuna has links with the company.

Two

Then the JVP alleged that the election was rigged via a computer “jilmart”, and that Sarath Fonseka was the actual winner. It failed to explain how one could work around all the manual counting results and the fact that not all counting officers are MR stooges. Naturally, the allegation didn’t make it to the lawsuit regarding election malpractice.

Three

The latest installment seems to have come as a claim that the petition website that campaigns for Sarath Fonseka’s release, http://www.freesarathfonseka.com is”obstructed by an organized group”:

Sources close to DNA told ‘Lankatruth’ that an organized group is obstructing the web site and viewers have been denied access. Speaking further these sources said they would not be put off by acts of saboteurs but would take all measures to make available the website as soon as possible for the viewers to place their signatures demanding the release of Gen. Sarath Fonseka.

However, it seems that the so-called “obstruction” is global.

It is not just me ...

Government can’t block a site globally. So, the government must have “hacked” this website too, rather than blocking it inside Sri Lanka. And that, within hours from the launch too. Anyone with a decent computer literacy knows that it’s not easy to “hack” an arbitrary website within a short time. It could be a DDoS, but given earlier claims, I’d rather be skeptic.

Or, there is something actually wrong with the site, either deliberately in the part of admins or not, but nothing to do with “organized groups”.

I’m sure the JVPers and the (dwindling) support group for Fonseka will believe the first version. Well, they believed the two old stories too.

Will Sarath Fonseka beat Ranil in Preferential votes?

I think its the entertainment time, so here’s a question.

A lot of media reports question about the possibility of Sarath Fonseka contesting with the JVP getting more preferential votes than Ranil Wickramasinghe.

What many of these reports don’t seem to consider is that preferential votes come out of actual party votes.

Here are the Colombo district Presidential election results:

Mahinda Rajapaksha	614,740	52.93%
Sarath Fonseka	533,022	45.90%

Ranil got 329,524 preferential votes out of the 441,841 votes for UNP (75%)  in 2004 General election. That was with 1,057,966valid votes in the district.

The losers trophy

The JVP and UNP are contesting separately, it seems. UNP will contest as the old UNF, under elephant symbol, while JVP with some other name boards and Sarath Fonseka will contest under the Democratic National Alliance, under Trophy symbol, oh irony.

The Loser's Trophy

So far, UNP seems to have washed its hands off the Fonseka Farce. Even the token protest in front of the Sirikotha with the convenience of party headquarters behind them and Kanora bakeshop in front of them has stopped. They say that the UNP is still not closing their nominations in case Fonseka wants to contest under them, but this just seems to be a token gesture. After all, Anoma Fonseka meets her husband twice daily, and it seems that UNP has no trouble contacting her.

කතා ලියන්න! තෑගි දිනන්න!!

ලක්ෂ ගණන් අගනා තෑගි ගෙනෙන කතා ලිවීමේ තරඟයෙන් දිනීම සඳහා ඔබටත් දැන් අවස්ථා!!

තරගයට සහභාගි වන ඔබ කළ යුත්තේ අප විසින් සපයන දේශපාලක කතා දෙකක් සංගත වන පරිදි එක කතාවක් නිර්මාණය කිරීමයි, නැතිනම් ගෙතීමයි.

මෙවර තරගයට අප ඉදිරිපත් කරන්නේ (සෙක්‍රටරි) ජනරාල් ටිල්වින් සිල්වා විසින් කියන ලද කතා දෙකකි.

ඇහුවා

ඇමරිකානු අභ්‍යන්තර ආරක්‍ෂක දෙපාර්තමේන්තුව ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකාගෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ සිදුවූ යුද්ධය පිළිබඳව ප්‍රශ්න කිරීමට සූදානම්වූ අවස්‌ථාවේදී කළ යුත්තේ කුමක්‌දැයි ජනරාල් සරත් ෆොන්සේකා ජනතා විමුක්‌ති පෙරමුණෙන් විමසා සිටි බවත් කිසිවක්‌ කතා නොකර ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණෙන්නැයි තම පක්‍ෂය ඔහුට උපදෙස්‌ දුන් බවත් ජනතා විමුක්‌ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා මහතා ඊයේ (20 වැනිදා) පැවසීය.
…
පසුගිය දිනවල සරත් ෆොන්සේකා මහතා ඇමරිකාවේ පෞද්ගලික සංචාරයකට සහභාගි වුණා. එහිදී එක්‌සත් ජනපදයේ අභ්‍යන්තර ආරක්‍ෂක දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධය පිළිබඳව ෆොන්සේකා මහතාගෙන් ප්‍රශ්න කිරීමකට සූදානම් වුණා. එහිදී ෆොන්සේකා මහතා අපෙන් විමසා සිටියා මේ අවස්‌ථාවේ මොනවද කළයුත්තේ කියලා. අපි ඔහුට දැනුම් දුන්නා ඒ ගැන කිසිම දෙයක්‌ කතා නොකරන ලෙස. එතුමා ඒ කිසිවකට පිළිතුරු නොදී තමන්ට තිබුණු ග්‍රීන්කාඩ් එකත් දමාගහලා නැවත ලංකාවට ආවා.

දිවයින, 2009/12/21

ඇහුවෙ නෑ

ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මහතා යුද හමුදාපතිවරයා ලෙස හෝ ආරක්‌ෂක මාණ්‌ඩලික ප්‍රධානියා ලෙස කටයුතු කරද්දී තමන් සමග කිසිදු අවස්‌ථාවක කතාකර නොමැති බව ජනතා විමුක්‌ති පෙරමුණේ ප්‍රධාන ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා මහතා ප්‍රවෘත්ති නිවේදනයක්‌ නිකුත් කරමින් කියා සිටී.
…
සරත් ෆොන්සේකා මහතා යුද හමුදාපතිවරයා ලෙස කටයුතු කරද්දී හෝ ආරක්‌ෂක මාණ්‌ඩලික ප්‍රධානියා ලෙස කටයුතු කරද්දී හෝ ජ.වි.පෙ. ලේකම්වරයා වන මා සමග කිසිවිටෙකත් කතාකර නැති අතර එවැන්නක්‌ මා විසින් හෝ වෙනත් කිසිවකු විසින් හෝ පවසා ද නැත.

දිවයින, 2010/02/16

JVP’s “Swan” Song at the dead end of vulture politics

Aruni triggered a post that I wanted to write for some time now. A post that addresses the question whether the JVP will resort to violence and terrorism.

I don’t think that they will in the full1989 gore of it. However, one could see that when it comes to changing colors, JVP could make Chameleons jealous. The mechanisms of an uprising, it there will be a one, will be quite different from 89, the same way 89 was different from 71.

They were foolish and crude enough in 71 to think of open old fashioned rebellion against the government. In the 89, they were more hidden, more distributed, and most of the time, they chose terrorist methods rather than open confrontation. I don’t know how it was in 71, but in 89, they had a hierarchy so distributed that at the lower level, it was hard to say whether one was a sympathizer or a cadre, and most who were active pretended to be totally apolitical guys. They adapted to the time and if anything, were more destructive than 71.

Some JVP leaders allegedly despise popular "capitalist" politics and miss the good ol' days.